Yüce Allah (Celle Celalühü) buyuruyor ki;
“Allah’ın mescitlerini ancak Allah’a ve âhiret gününe inanan, namazı dosdoğru kılan, zekâtı veren ve Allah’tan başka hiç kimseden korkmayanlar imar eder. İşte doğru olmaları umulanlar, bunlardır.(1)“
Peygamberimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) buyuruyor ki;
“Kim, bir bağırtlak kuşu yuvası kadar da olsa, bir mescit yaparsa, Allah ona cennette bir köşk kurar.(2)”
“Camiden hoşlananlardan Allah da hoşlanır.(3)”
“Camiye gireniniz oturmadan önce iki rekât namaz kılsın.(4)”
“Mescide komşu olan, namazını mutlaka mescitte kılmalıdır.(5) ”
“İçinizden biriniz namaz kıldığı yerde kaldığı müddetçe konuşmadıkça veya camiden çıkmadıkça, meleker; (Allah’ım, ona rahmet et, Allah’ım onun günahlarını bağışla) diyerek onun için dua ederler.(6)“
“Ahir zamanda ümmetimden öyle kimseler gelecektir ki, camilere gelip, halka halka oturacaklar. Konuşma konuları dünya ve dünya sevgisidir. Sakın onlarla birlikte oturmayınız, Allah onların hiçbir dileğini kabul etmez.(7)”
“Ulu Allah (Celle Celalühü) kitaplarından birinde şöyle buyuruyor;
‘Benim yeryüzündeki evlerim camilerdir. O evlerdeki ziyaretçilerim onları tamir edip, şenlendirenlerdir. Evinde temizlenip, beni evimde ziyaret edenlere ne mutlu! Ziyaret edilenin, ziyaretçisine ikramda bulunmak görevidir.(8)“
“Birinin camilere devam ettiğini gördüğünüz zaman, onun mümin olduğuna şahitlik ediniz.(9)“
Said İbn-i Müseyyeb (Radıyallahu Anh) buyurur ki; “Camide oturan kimse Rabbi ile baş başa oturuyor demektir. Onun hayırdan başka bir söz söylememesi gerekir.”
Peygamberimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) buyuruyor ki;
“Camide konuşmak, hayvanların otu yediği gibi sevabı mahveder.(10)”
Nahaî (Radıyallahu Anh) der ki; “İlk Müslümanlar, karanlık gecelerde camiye yürüyerek gitmenin cenneti gerekli kıldığını belirtirlerdi.”
Enes İbn-i Malik (Radıyallahu Anh) der ki; “Kim camiye bir kandil yakarsa, Arş’ı taşıyanlar ile birlikte bütün melekler kandilin ışığı yandığı sürece, onun günahlarının affedilmesi için dua ederler.”
Hazreti Ali (Kerremallâhü veche) buyurur ki; “İnsan öldüğü zaman yeryüzündeki namaz yeri ile gökte amellerinin yükseldiği yer onun için ağlar. Arkasından;
“Ne gök ve ne de yer onlara (Firavun ile yardakçılarına) ağlamadı ve onlara mühlet de verilmedi” mealindeki âyeti okudu.(11)
İbn-i Abbas (Radıyâllahu Anh) buyurur ki; “Müminin ölümüne yeryüzü kırk sabah ağlar.”
At el-Horasanî (Radıyâllahu Anh) buyurdu ki; “Yeryüzünün her yüzü kırk sabah ağlar”
Yine Ata el-Horasanî (Radıyâllahu Anh) buyurdu ki; “Yeryüzünün herhangi bir mevkiinde bir kere secdeye varan bir kul için, secde yeri kıyamet günü şahitlik eder ve öldüğü gün arkasından ağlar.
Enes İbn-i Malik (Radıyâllahu Anh) buyurur ki;
“Üzerinde namaz kılarak veya zikredilerek Allah’ın adı anılan yeryüzü mevkii, çevresindeki kesimlere karşı övünür, Allah zikriyle yedi kat derinliğindeki yere kadar sevincini duyurur. Namaza duran kul için üzerinde durduğu zemin bütün süsünü takınır.
Söylendiğine göre, insanların konakladıkları her zemin, gelip geçenlere ya dua veya lânet eder.
KAYNAKLAR
1) Tevbe sûresi, 18.Âyet Meâli
2) İbn Hibban, Sahih 1610, Mevârid 301; Elbânî, Sahihu’l-Câmi 6128
3) Münzirî, Tergib ve’t-Terhib 448
4) Müttefekun Aleyh, Buharî, 433; Müslim, 714
5) Beyhakî, Sünenü’l-Kübrâ 4721; Dârekutnî, Sünen 1/419
6) Müttefekun Aleyh, Buharî, 620
7) Ahmed b. Hanbel, Zühd 284; Taberânî, Kebîr 10452; Heysemî, Mecmeu’z-Zevâid 2/124
8) İbn Ebî Şeybe, Musannef 34617; Taberanî, Kebîr 6145; Deylemî, Müsnedü’l-Firdevs 6654
9) Tirmizî, 3093; İbn Mace, 802; Ahmed b. Hanbel, 1669; İbn Hibban, Sahih 1721
10) Aclûnî, Keşfu’l-Hafâ 1121
11) Duhân Sûresi, 29.Âyet Meâli
Ana Kaynak; İmam-ı Gazâlî, Kalplerin Keşfi (Mükâşefetü’l Kulûb)
Her namazı mescidlerde kılmalıyız.