Yeşil Elbise
Yolda karşılaştığımızda, ezan okunuyordu.
– Gel seni camiye götüreyim dedim. Bugün Cuma biliyorsun.
– Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun, dedi.
– Biliyorum ama dedim. Sebebini de merak ediyorum.
– Ne bileyim olmuyor işte, dedi.
Belki çevreninde tesiri var. Hem pantolonumun ütüsü bozulup, dizleri çıkar
diye endişe ediyorum.
Gayri ihtiyâri gülmeye başladım.
– Herhalde şaka yapıyorsun, dedim. Bunun için cami terkedilir mi?
– Ciddi söylüyorum, dedi. Giyimime ve özellikle yeşil’e çok düşkün olduğumu bilirsin.
Gerçekten de öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka
yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.
– Peki, dedim. Hayatında hiç camiye gitmedin mi?
– Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim, diye cevap verdi. Hem p yaşlarda
dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık camiye
gidebileceğimi pek zannetmiyorum.
Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti.
Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.
Onunla konuşmamızdan iki ay sonra, kendisinin camide olduğunu söylediler. Hemen gittim.
Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı.
Yavaşça yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:
– Hani, dedim. Camiye gelmeyecektin?
Hiç sesini çıkarmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bu tabut içinde yatıyordu.
İnna lillahi inna ileyhi raciun.