İslam nurunun yayılması Mekke müşrikleri yanında Yahudileri de endişelendiriyordu. Bilhassa Benî Nadîr Yahudileri bir türlü Resûlullah’ın peygamberliğini hazmedemiyorlardı. Resûlullah’a karşı kin, haset ve adavet besliyorlardı. İçlerindeki âlimleri Resûlullah’a göndererek zor durumda bırakmak istiyorlardı. Fakat Kur’ân onları susturuyordu.
İşte, Beni Nadîr Yahudilerinin en azılısı ve Resûlullah’a karşı en çok düşmanlık besleyeni Sellâm bin Ebî Hukeyk, Resûlullah’ı sık sık rahatsız ettiği gibi, Müslümanları da daima tehdit eder, etrafındakileri Resûlullah Efendimizin aleyhine kışkırtarak onu öldürme teşebbüsünde bulunurdu.
Resûlullah’ın Ashâbı, onun bu zulüm ve tehditlerine artık tahammül edemiyordu. Bir gün kendi aralarında konuşuyorlardı. Resûlullah’ın düşmanlarını sayıyorlardı. En büyük düşmanları arasında şüphesiz Sellâm bin Ebî Hukeyk de vardı. Düşmanların en azılısıydı. Bunun öldürülmesi şarttı. Çünkü o, Resûlullah’ı öldürmek için uğraşıyordu. Bu hususta geldiler, Resûlullah’tan izin istediler. Resûlullah da onlara izin verdi.
İşte bu azılı düşmanın katli, Abdullah bin Atîk’e nasip oldu. Sahabilerin kahramanlarından olan Abdullah bin Atîk, Hazreç kabilesine mensuptu. Bir gün yanına dört sahabi daha alarak, Yahudilerin kale şehri olan Hayber’e gitti. Bu peygamber düşmanını öldüreceklerdi. Beş kişiydiler: Abdullah bin Enis, Ebû Katâde, Esved bin Huzaî, Mes’ud bin Sinan ve Hz. Abdullah’ın kendisi… Komutanlığı Abdullah bin Atîk yapıyordu.
Gece vakti Hayber’e girdiler. Sellâm bin Ebî Hukeyk’in bulunduğu bölgedeki bütün evleri dışardan kilitlediler. Sellâm’ın bulunduğu ev yüksek bir yerdeydi. Ancak merdivenle çıkılıyordu. Yukarı çıktılar ve kapıyı çaldılar. Sellâm’ın hanımı onların kim olduğunu sorunca, “Araplardan bir grubuz, ev sahibiyle görüşmek istiyoruz.” dediler. İçeri girdiler. Sellâm ile kavgaya tutuştular. Sellâm’ı öldürdüler. Hanım ve çocuklarına dokunmadılar.
Sellâm’ı o hâlde bırakıp çıkarken Abdullah bin Atîk gözleri iyi görmediğinden merdivenden düştü. Ayağı şiddetli bir şekilde burkuldu. Arkadaşları onu omuzlarına alıp, şehrin dışında bir yere götürüp sakladılar.
Fakat Sellâm’ın gerçekten ölüp ölmediğinden emin değillerdi. Yaralı da kalmış olabilirdi. İçlerinden birisi geri döndü. Hadise üzerine toplanan kalabalık arasına girdi. Sellâm’ın hanımının “Öldü” dediğini duydu. Sevinçle geri döndü ve arkadaşlarını müjdeledi.[1]
Abdullah bin Atîk, Resûlullah’a geldiğinde Peygamberimiz onu taltif etti. Sonra da mübarek elini yaralı ayağına sürdü. Hz. Abdullah’ın ayağı sanki hiç burkulmamış gibi iyileşti.[2]
Hicret’in 9. senesinde Peygamber Efendimizin (a.s.m.) Tayy kabilesinin putlarını kırıp parçalamak için Hz. Ali kumandasında gönderdiği 150 kişilik kuvvet içerisinde Hz. Abdullah da vardı. Peygamberimiz, onu birliğin silah ve teçhizatını temin etmekle vazifelendirmişti.
Onun Yemâme cihadı’nda gösterdiği kahramanlık da dillere destandır. Bu cihadHz. Ebû Bekir zamanında cereyan etmişti. Yalancı Peygamber Müseylime, Müslümanları rahatsız ediyordu. Hz. Hâlid bin Velid başkanlığında bir ordu, üzerine gitti. Çünkü hem irtidat hareketini teşvik ediyordu, hem de Müslümanları rahatsız ediyordu. Artık Müslümanları onlardan kurtarmak bir zaruret hâline gelmişti. Hâlid bin Velid ile Müseylimetü’lKezzâb kuvvetleri arasında şiddetli çarpışmalar oldu. Hz. Abdullah da bu cihadta büyük kahramanlıklar gösterdi. Ağır şekilde yaralandığı, vücudundan kanlar fışkırdığı hâlde kılıcını elinden bırakmadı. Sonunda şehitler kervanına o da katıldı.
Böylece ömrünü İslam’ın hizmetinde sarf eden bu büyük sahabi, Hicret’in 12. senesinde en çok arzu ettiği şehitlik mertebesine nail olarak ebediyet âlemine göçtü.[3]
___________________________________
[1]Tabakât, 2: 91
[2]Üsdü’lGàbe, 3: 214.
[3]elİsâbe fî mârifeti’sSahâbe, 2: 341.
