– Ebu’d-Derdâ ailesinin en son müslüman olan ferdiydi. O, elinde tuttuğu ve üzerini mendille kapattığı bir puta tapardı. Abdullah b. Revâha durmadan onu İslâm’a davet ediyor, o ise kabul etmeye yanaşmıyordu. Onlar câhiliye döneminde kardeş olmuşlardı. Bir gün Ebu’d-Derdâ’nın evinden çıktığını gören Abdullah koşarak onun evine girdi. O sırada Ebu’d-Derdâ’nın hanımı başını tarıyordu. Ona kocasının nerede olduğunu sordu; o da
‘Ebu’d-Derdâ biraz önce çıktı’ dedi. Bunun üzerine Abdullah doğruca putun bulunduğu odaya girdi. Getirmiş olduğu baltayla Ebu’d-Derdâ’nın putunu paramparça etti. Bunu yaparken bir yandan da
‘Dikkat edin! Allah’la beraber çağrılan herşey bâtıldır’ şeklinde bazı şeyler söylüyordu. Balta seslerini duyan kadın
‘Ne yapıyorsun ey Revâha’nın oğlu; bizi helak mı etmek istiyorsun?’ dedi. Bunun üzerine Abdullah b. Revâha evden çıktı. Bu olayı Ebu’d-Derdâ’ya da söylemedi. Eve dönen Ebu’d-Derdâ hanımının ağladığını gördü ve
‘Niçin ağlıyorsun? Ağlamana sebep olan şey nedir?’ diye sordu. Kadın şöyle cevap verdi:
‘Beni Abdullah b. Revâha ağlattı. Sen gittikten sonra buraya geldi ve gördüğün gibi putunu kırdı’ dedi. Ebu’d-Derdâ buna çok öfkelendi. Fakat bir yandan da kendi kendisine
‘Eğer bu putta hayır olmuş olsaydı kendisini savunabilirdi’ diye düşünüyordu. Daha sonra evinden çıktı. Yanında İbn Revâha olduğu halde Hz. Peygamber’e gitti ve müslüman oldu.[1]
[1] Müstedrek III/336 (Vakidi’den).
Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, sf : 1/222.
