Hz. Aişe annemiz (ra) anlatıyor:
Bir gece Hz. Peygamber’in (asm) yanına vardım. Namaz kılıyordu.
Sanki atılmış bir elbise gibi secdeye kapanmıştı. Duydum ki şöyle dua ediyordu:
“Bütün varlığım ve hayalim Sana secde etti.
Kalbim sana iman etti.
Rabbim, işte ellerim… Nefsim üzerine koruyucu değiller.
Ey bütün büyük şeyler için kendisine ricada bulunulan Azîm,
Büyük günahlarımı bağışla!”
Secdeden başını kaldırdıktan sonra bana şunları söyledi:
“Cebrail (as) geldi ve “Secdende bu kelimelerle dua et!” diye emretti.Öyle ki, bu kelimeleri her kim secdede söylerse, daha secdeden başını kaldırmadan affedilir.”
(Ahlaku’n Nebi, III, s.169 – En Sevgilinin Sevgilisi Hz. Aişe, Hayatı ve şahsiyeti,
Dr. Ramazan Balcı, s.95 Nesil Yay.)
