Umeyr b. Vehb’in Saffan İçin Eman İstemesi ve Eman Verilmesi
– Mekke fethinde Saffan b. Ümeyye’nin Benî Kinane kabilesinden olan Muaddel binti Bağum isimli hanımı müslüman oldu. Kocası Saffan ise, korkudan kaçıp Şi’b’e doğru yola çıkmıştı. Yolda hizmetçisi Yesâr’e
‘Azap olasıca, ara sıra bak, arkamızda kimse var mı?’ diyordu. Hizmetçi de arada bir bakıyor ama kimseyi görmüyordu. Bir müddet sonra
‘İşte Umeyr b. Vehb geliyor’ dedi. Saffan
‘O benim ne işime yarar. O ancak beni öldürmek için gelmiştir. Çünkü o Muhammed’e tâbi olmuştu’ dedi. Bu konuşmalar esnasında Umeyr, Saffan’ın yanına geldi. Safvan,
‘Ey Umeyr! Senin yaptığın sana yetmez mi? Bana hem borcunu hem de çoluk çocuğunu bıraktın. Sonra gelmişsin, beni öldürmek istiyorsun’ dedi. Ümeyr,
‘Ey Eba Veheb! Canım sana feda olsun. Ben öyle bir insanın yanından geliyorum ki, insanların en adaletlisi ve akrabalık haklarına en fazla riayet edenidir’ dedi. Umeyr, Hz. Peygamber’e
‘Ey Allah’ın Rasûlü! Kavmimin efendisi kendini denize atmak için Mekke’den çıktı. Ona eman vermeyeceğinden korktu. Anam babam sana feda olsun, ona eman ver!’ demişti. Hz. Peygamber (s.a.v) de
‘Ben ona eman verdim’ demişti.[1]
[1] Vakidi ve İbn Asakir (Abdullah b. Zübeyr’den)
Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, sf : 1/163.
Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, sf : 1/162.
