– Nudayr b. Hâris şöyle anlatıyor: Allah’a hamd olsun ki bizi İslâm ile şereflendirmiş ve Muhammed’i vermek suretiyle de bizi minnet altında bırakmıştır ve bu sayede biz de atalarımızın öldükleri din üzerinde ölmemişizdir. Ben her bakımdan Kureyşlilerle beraberdim. Fetih senesine kadar bu böyle devam etti. Fetihten sonra Hz. Peygamber (s.a.v) Huneyn savaşına çıktı. Biz de onunlaydık. İstiyorduk ki Hz. Peygamber (s.a.v) mağlup olsun ve biz de onu mağlup edenlere yardım edelim. Fakat Allah Teâlâ bize bu imkânı vermedi. Allah’a yemin ederim ki Cirâne’ye varılıncaya kadar ben yine bu duyguları taşımakta idim. Orada bulunuyorken Hz. Peygamber’in beni sevinçle karşıladığını sezdim. Bana
‘Ey Nudayr!’ dedi. Ben de
‘Buyur!’ dedim. Şöyle buyurdular:
‘Bu, Huneyn günü için istediğinden daha hayırlıdır’. Bunun üzerine o anda Hz. Peygamber’e inandım. Bana ‘Herhalde içinde bulunduğun durumu görme zamanın geldi’ dedi. Ben de
‘Görüyorum!’ dedim. Bunun üzerine Hz. Peygamber (s.a.v)
‘Ey Allah’ım! Onu sebat yönünden destekle!’ buyurdu.
Muhammed’i hak ile gönderen Allah’a yemin ederim ki kalbim dinde sebat ve Hakk yolundaki yardımda adeta sarsılmaz bir taş kesildi. Allah Teâlâ bunu bana Hz. Peygamber’in bu duasından sonra nasip etti. Oradan evime döndüm. Daha sonraları bir gün Benî ed-Düel kabilesinden bir kişi yanıma geldi ve
‘Ey Eba’l-Hâris! Hz. Peygamber (s.a.v) sana yüz deve verilmesini emretti. Onların bir kısmını bana ver de borcumu ödeyeyim’ dedi. Ben onları almak istemedim.
‘Bu bana kalbimi İslâm’a yaklaştırmak için verilmiş birşeydir’ dedim. Çünkü İslâm için rüşvet istemiyordum. Sonra da
‘Ben Hz. Peygamber’den böyle birşey istemedim’ dedim ve develeri kabul ettim. On tanesini de o ed-Düel kabilesinden olan kişiye verdim.[1]
[1] İsabe, III/558 (Vakidi’den İbrahim b. Muhammed b. Şurahbil el-Abderi tarikiyle İbrahim, babası olan Nudayr hakkında ‘O insanların en alimlerindendi’ der.)
Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, sf : 1/168.
